Wat gebeurd is, is voorbij

We hebben allemaal wel dingen meegemaakt die ons diep gekwetst hebben. Iedereen heeft minstens één ervaring in zijn verleden die een diepe wonde veroorzaakte.

Niet leuk natuurlijk...vooral niet op het moment zelf dat je je diep gekwetst, beledigd of oneerlijk behandeld voelt. We moeten er wel voor opletten dat we niet de masochistische eigenschap ontwikkelen om die pijn, die we voelden op het moment dat we zo diep gekwetst werden, te herbeleven. Want heel vaak gaan we onze belevenis opnieuw vertellen aan elke gewillige toehoorder en  herbeleven we zo het ons aangedane onrecht.
Elke keer dat we iemand vertellen hoe vreselijk het was wat er gebeurde, voelen we opnieuw de pijn. Zo rijten we de langzaam dichtgroeiende wonde telkens weer open. Op die manier  kan die wonde natuurlijk nooit genezen. Trouwens hoe vaker je de wonde weer openhaalt, hoe moeilijker ze zal genezen en hoe groter het liteken zal zijn als de wonde ooit heelt.

Het spreekt vanzelf dat we ons niet onheus moeten laten behandelen en nee, we hoeven het gebeurde niet te vergeten. Maar we moeten wel beseffen dat het aan ons is om het verleden achter ons te laten en we het niet telkens opnieuw moeten herbeleven. Wat gebeurd is, is voorbij... Het is moeilijk vandaag gelukkig te zijn als we onaangename ervaringen uit het verleden blijven herbeleven. Veranderen doet het verleden toch niet!

We kunnen beter diegene die ons zo diep gekwetst heeft vergeven. Vaak hebben die dingen tijd nodig, maar we kunnen beter vergeven en loslaten want anders ontnemen we onszelf de kans om gelukkig te zijn. Eigenlijk doen we iets voor onszelf als we een ander vergeven wat hij ons aandeed. Door die ander te vergeven, bevrijden we eigenlijk onszelf van de slachtofferrol en geven we onszelf de kans gelukkig te zijn.

Het staat in de Amerikaanse onafhankelijkheidsverklaring: dat het mensen te doen is om ‘the pursuit of happiness’. Maar het grote geluk wordt snel te algemeen, cliché, banaal, kitscherig, ongrijpbaar, zelfs wat onaantrekkelijk. Het maakt ons gek. Wie het nastreeft, maakt zich ongelukkig. Misschien ligt het echte, tastbare geluk in het kleine, het particuliere, geluk dat je niet zoekt maar dat je overkomt, geluk op maat. Zoals toen ik in uitgerekend Zimbabwe een boek kon kopen waar ik al vele jaren naar op zoek was. Of die winterochtend in een koffiehuis aan de dijk in Oostende, die voorbijging met koffie, croissants, sigaretten en kranten. Ik ging daar zo in op, dat de tijd van mij afgleed. Toen het voorbij was, mengde spijt zich met dankbaarheid. Geluk is wat achteraf blijkt, als er een warm verhaal van overblijft, zonder dat het verlangen is gesmoord. Weten dat het kan altijd kan terugkeren, is een groot geluk.

Marc Reynebeau in De Standaard 14/01/2012